Hayvanların en yırtıcısından olan Aslanları hepimiz biliriz. Yırtıcı ve güçlü olan bu hayvan güç ile değil, zeka ile ehlileştirilir. Terbiyecisi onu, öncelikle en sevdiği yem ile, daha sonra bu alışkanlıkları ile ehlileştirir.
Efendisinin elinde kısmen onu korkutmak ve uyandırmak için ve yine kısmen o hayvanının gücünden korunmak için, her daim elinde bir sopa mutlaka bulundurur. İşte bu nedenle hiçbir yabancı o yırtıcı ve güçlü korkutucu hayvana artık yem vermeye kimse cesaret edemez. O artık hep kendisini ehlileştiren efendisinin elinden yemek yemeğe ve dediğini yapmaya mahkum olmuştur.
Bu güçlü hayvan, ancak ve ancak alışkın olduğu kişi;
Yani efendisinden başka kimsenin dediğini yapmadığı gibi, artık efendisi olandan yem alır ve ona biat eder.
İşte o efendisinden kurtulduğunda artık yaşlanmış ve tüm gücü kaybetmiş olur ve kocamıştır artık.
Derler ya Kurt kocayınca Çakallara maskara olur.
Çok doğru, maskaralık bir yana sırtlanlara da gün doğar.
Ama çakallarda bir gün mutlaka bir kurda yem olur ki, can verirken göz, yaşını akıtacak, af dileyecek zaman bil bulamazlar.
İşte aslan olan kişi hüküm veren ve kimsenin dediğinin hiçbir hükmü olmayan kişidir; yani;
Kraldır, padişahtır, tek muktedir olan insandır ki ifade edilen bu hakikattir ve inkar edilemez bir gerçektir.
Bunların terbiyecileri ise işte bu insanların yanında olan, en güçlü yardımcıları ve yardakçılarıdır. Kayıtsız şartsız destekleyerek hataya bilerek ve isteyerek sürükleyenlerdir. Kralın bilincini bilerek ve isteyerek gerçeğe mugayir onu bu bilerek felakete sürükleyendir.
Aslan kim, terbiyecisi kim, bunu tarih yazar.
Kimse yaşanılan o anlarda bunu söyleyemez, söyleyemez ama bir şekilde tarihe not düşülür. Hakikatler karşısında herkes susar, susar da şeytan olur. İmanlı, inançlı insanlar susarda, Kabe ağlar, mescidi nebevi ağlar, yer yüzünde ibadete açık camiler mescitler ağlar da, Müslüman ım, diyenler zinhar rahatsızlık bile duymaz.
İşte hkikatler ağlar, vicdanlar ağlar, ağlayan gözün göz yaşı bile ağlar ama bütün olan bu haksızlığa şahit olan Müslüman görünümlü münafıklar ağlamaz, vicdanı bile sızlamaz.
Benden olmayanın canı çıksın der her şeyi mubah kılar, güç ve kuvvete biat eder hakkı hakikati unutur, nokta kadar menfaat için virgül kadar kıvrılır da kıvrılır.
Biz gençliğimizde usanmadan bıkmadan dostlarımızla hak dedik hukuk dedik, adaletten bahsettik, ekmeğimizi böldük, paylaşmaktan söz ettik, herkesin inancına, fikrine saygıdan söz ettik. Çoğunluğun değil, az sayıda olanların hakkını korumaktan dem vurduk, o masum günlerimizde bunlardan bahsettik. Bu güzel günlerimizi hayata geçirmek için yemin ettik.
Bütün bunları hatırlıyoruz ama bugünler de kendimizi bile tanımıyoruz artık.
Dostluk yok, yarenlik, karındaşlık bile yok.
Sırdaşlık ise hiç yok.
Sır dediğin masumluk ta değil, gaddarlıkta değildir.
Arkadaş ta yoktur, sırdaş ta, dostlukta yokmuş.
Sır dediğin kendinde saklıdır, asla kimse de olamaz..
Sır dediğin sır kalır ölümünedir.
Eğer sır dediğini iki kişi biliyorsa o sır olmaktan çıkmıştır.
Hele Devlet yönetiminde sır da olmaz, dost asla olmaz.
Devlet yönetiminde dostluk varsa bu asla başka bir şeydir.
Nitekim dostlukların nereye ve ne kadar süreceği belli değildir.
Bu bilinmez.
Tarihte Devletler, arasında nice dostluklar vardır ama dostluklardan çok tarihte ihanetlerin yer aldığı nice örnekler vardır. Devletler, arasında dostluklar olmadığı gibi siyasette de dostluklar asla olmaz. Yakın tarihimize baktığımızda ne ABD dostluğu ne de Libya dostluğu ne Suriye dostluğu asla kaim değildir.
İç siyasette ise dün kim kimleydi, bugün kim kimle bir bakarsak bu gerçeğide görürüz bundan sonra da göreceğiz.
Açılım ve saçılımda kim kimleydi?
Bugün kim kiminle, kim kime neden hakaret ediyor!
